Η συνάντηση του πρωθυπουργού της Ελλάδος Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν, έτυχε ποικίλων αντιδράσεων στην Ελλάδα αλλά και εδώ στον «ομφαλό της γης». Μπορεί να μην υπήρξαν αντιδράσεις από πλευράς πολιτικών αλλά μέσω αρθρογραφίας και με αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα σχόλια ήσαν άκρως επικριτικά για τον Έλληνα πρωθυπουργό.
Από την μια οι λίγοι, στην πραγματικότητα οι πολύ λίγοι, δέχθηκαν με ανακούφιση το γεγονός ότι ανοίγουν τα κανάλια επικοινωνίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, κάτι που θα βοηθήσει να εξέλθει το εθνικό μας ζήτημα από το καταστροφικό τέλμα και από την άλλη οι μονίμως ανησυχούντες, ένοιωσαν απογοήτευση γιατί ο Έλληνας Πρωθυπουργός τάχατες «ξέχασε» την Κύπρο.
Τι θα έπρεπε επιτέλους να πει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στον συνομιλητή του; Μήπως θα έπρεπε να υιοθετήσει ρητορική Παυλόπουλου ή Καμένου και να του βροντοφωνάξει ένα «μολὼν λαβέ»; Μήπως θα έπρεπε να του αραδιάσει τις φαντασιώσεις μας για τα «λαπόρτα» και τις κυρώσεις που σχεδιάζουμε εναντίον της Τουρκίας; Μήπως, προτού συναντηθεί με τον Τούρκο, θα έπρεπε να έρθει στην Κύπρο για να πάρει κατευθυντήριες γραμμές από τους εδώ πολιτικάντηδες της δεκάρας του λεγόμενου πατριωτικού μετώπου;
«Ήταν μια συνάντηση που έγινε, πρέπει να σας πω, σε καλό κλίμα. Νομίζω ότι συμφωνήσαμε ότι αντιμετωπίζουμε τόσες προκλήσεις ως ανθρωπότητα, αλλά και ως δύο χώρες σύμμαχοι αυτή την εποχή στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, που είναι πιο σημαντικό να εστιάζουμε σε αυτά που μας ενώνουν και λιγότερο σε αυτά που μας χωρίζουν», ανέφερε μετά το γεύμα στο Μέγαρο Βαχντετίν ο Έλληνας πρωθυπουργός διευκρινίζοντας ότι, «προφανώς επαναλάβαμε τις πάγιες εθνικές μας θέσεις. Δώσαμε όμως έμφαση στην οικοδόμηση μίας θετικής ατζέντας». Όπως αναφέρουν διπλωματικές πήγες αυτό που συμφωνήθηκε και ήταν το κύριο θέμα της συνάντησης, ήταν η ανάγκη να πέσουν οι τόνοι και οι εντάσεις μεταξύ των δύο χωρών.
Κανονικά θα έπρεπε όλοι οι πολιτικοί μας να χαιρετίσουν με θέρμη την συνάντηση αυτή. Αντίθετα, η σιωπή όλων καταδεικνύει την δυσφορία ολόκληρου του πολιτικού μας συστήματος.
Είναι καιρός να λεχθούν κάποια πράγματα με το όνομά τους. Κοφτά και Τρικωμίτικα όπως λέει ο λαός. Αυτό που ενόχλησε περισσότερο τους πολιτικούς μας φωστήρες δεν είναι τόσο η συνάντηση αλλά η συμφωνία να πέσουν οι τόνοι. Μόνο οι υψηλοί τόνοι και οι εντάσεις συντηρούν τις πολιτικές τους των προτάξεων και των μακροχρονίων αγώνων. Θέλουν να βλέπουν πτήσεις Τουρκικών αεροσκαφών πάνω από τα ελληνικά νησιά, να βλέπουν το Μπαρμπαρός να αρμενίζει στις θάλασσές μας, τα Τουρκικά γεωτρύπανα να παραβιάζουν την Κυπριακή ΑΟΖ και όλα τα άλλα που συντηρούν την «βιομηχανία του κυπριακού» που ικανοποιεί όλους αυτούς που χωρίς κυπριακό δεν θα υπήρχαν ούτε πολιτικά αλλά ούτε επαγγελματικά.
Το μεγάλο μας παράπονο είναι ότι δεν τέθηκε από τον Έλληνα πρωθυπουργό το Κυπριακό. Δυστυχώς έχουμε, επειδή μας βολεύει, πάντα κοντή μνήμη. Μήπως ξεχάσαμε τον θόρυβο που έγινε την περίοδο των τεταμένων ελληνοτουρκικών σχέσεων με το Oruc Reis; Τότε, όταν η Ελλάδα αποδέχθηκε την πρωτοβουλία των Γερμανών για συνομιλίες Ελλάδας-Τουρκίας στο Βερολίνο σε επίπεδο διπλωματών, δεν έμεινε κοσμητικό επίθετο που δεν αποδώσαμε στην Ελληνική Κυβέρνηση. Σε επίσημο μάλιστα επίπεδο, ο τότε υπουργός εξωτερικών Νίκος Χριστοδουλίδης δήλωνε: «Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι ανεξάρτητο κράτος και κανείς δεν συζητά εκ μέρους της Κυπριακής Δημοκρατίας». Ακόμα, όταν ο ύπατος εκπρόσωπος της ευρωπαϊκής επιτροπής Γιοσέπ Μπορέλ, προθυμοποιήθηκε να μιλήσει εκ μέρους μας με την Τουρκία, η κριτική που του ασκήσαμε ήταν πρωτόγνωρη.
Μία η αλήθεια, όσο πικρή και να είναι. Δεν θέλουμε κανέναν και ειδικότερα την Ελλάδα να μιλά εκ μέρους μας γιατί απλούστατα φοβόμαστε μήπως και διαταραχθεί το οικοδόμημα του στάτους κβο το οποίο βολεύει τους πλείστους στην κατά τα άλλα μοιρασμένη μας πατρίδα. Ανακηρύξαμε τον Νίκο Κοτζιά εθνοσωτήρα γιατί με την στάση που τήρησε στο Κραν Μοντανά συνέτεινε στο να τιναχθούν στον αέρα οι συνομιλίες με αποτέλεσμα να χαθεί μια μοναδική ευκαιρία, ίσως η τελευταία, για επίλυση του εθνικού μας ζητήματος. Οι Μητσοτάκηδες και οι Σημίτες είναι ανεπιθύμητοι. Κοτζιάδες, Παυλόπουλους και Καμένους επιζητούμε.
Η κίνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη θα πρέπει να είναι πηγή ελπίδας για τον κάθε εθνικά σκεπτόμενο Κύπριο. Αποδεικνύει για ακόμα μια φορά ότι αντιμετωπίζει με σοβαρότητα και εθνικό ρεαλισμό τα ελληνοτουρκικά θέματα στα οποία ασφαλώς εντάσσεται και το Κυπριακό. Μακριά από μεγάλα λόγια και κούφια συνθήματα, αντιλαμβάνεται ότι η Ελλάδα είναι καταδικασμένη από την γεωγραφία να έχει καλές σχέσεις με την γείτονα Τουρκία. Παράλληλα έδωσε δείγματα γραφής ότι αν και σέβεται πλήρως την βούληση του Κυπριακού Ελληνισμού, δεν είναι διατεθειμένος να διατηρήσει τον ελληνισμό όμηρο των τσάπα μαγκιών και εμμονών του κάθε λογής κύπριου πολιτικάντη.
«Ούτε το η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται είναι σωστό. Είναι περί όνου σκιάς αυτό το πράγμα. Στην ουσία αποφασίζουμε και οι δυο. Και η Ελλάδα έχει λόγο και η Κύπρος χρειάζεται την Ελλάδα, αλλά εμείς δεν μπορούμε να πάμε αντίθετα προς τη θέληση του κυπριακού λαού. Τίποτε δεν μας χωρίζει, ένας λαός είμαστε. Δεν νοείται να υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου. Το ότι έγινε θυσία η Κύπρος για να επανέλθει η δημοκρατία στην Ελλάδα, το έφερε η πραγματικότητα. Δεν ήταν ηθελημένη κίνηση από κανένα», ανάφερε σε συνέντευξή του στο ΡΙΚ στις 14 Απριλίου 2014, ο πατέρας του Έλληνα πρωθυπουργού Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Η μέχρι σήμερα πολιτική συμπεριφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη δείχνει ότι υιοθετεί τις παρακαταθήκες του πατέρα του και δεν έχει εμμονές με την «σκιά» γιατί αντιλαμβάνεται ότι στο τέλος κινδυνεύει να χαθεί ο «όνος».
Loading ...
