Όλα τα‘χει η Μαριορή η πρωτοβουλία του ΔΗΚΟ της έλειπε
«Όταν φαίνεται ότι υπάρχει ένα ευρύτερο μέτωπο δυνάμεων που στηρίζει τις πρωτοβουλίες του Προέδρου, τον θωρακίζει όταν συνομιλεί με ξένους διαμεσολαβητές και έτσι μπορεί να τους πει ότι αυτές οι πρωτοβουλίες έχουν και τη στήριξη της ευρύτερης κοινωνίας των πολιτών», δήλωσε ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ Νικόλας Παπαδόπουλος στα πλαίσια της πρωτοβουλίας που έχει αναλάβει για το κυπριακό.
Όλα τα‘χει η Μαριορή η πρωτοβουλία του ΔΗΚΟ, για το εθνικό θέμα, της έλειπε.
Σε αυτό το ευρύτερο μέτωπο δυνάμεων σίγουρα ο Νικόλας Παπαδόπουλος συμπεριλαμβάνει την ΕΔΕΚ και ότι απέμεινε από την αλληλεγγύη της κ. Θεοχάρους. Ασφαλώς υπάρχει ένα αντιομοσπονδιακό μέτωπο του απορριπτισμού και αυτούς προσπαθεί να ενώσει ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ. Στην βάση των τελευταίων δημοσκοπήσεων κάθε άλλο όμως παρά ευρύτερο μέτωπο είναι εκτός και αν εννοεί και το ΕΛΑΜ. Όμως ποιαν σχέση έχουν αυτοί που θεωρούν το κυπριακό «επάγγελμα» γιατί τυχόν λύση του απειλεί την ύπαρξή τους, με τις θέσεις του προέδρου της Δημοκρατίας;
Αν αυτά θα ακούει η κ. Ολγκίν Κουεγιάρ τότε θα τα μαζέψει και θα φύγει. Αν το κοινό έδαφος που αναζητούν τα ΗΕ θα εξαρτηθεί από το ευρύτερο μέτωπο του Νικόλα Παπαδόπουλου τότε, «Ζήτω που καήκαμε».
Δεν είναι όμως άμοιρος ευθυνών και ο ΠτΔ. Στην συνέντευξή του για τον πρώτο χρόνο διακυβέρνησης, χαρακτήρισε την πρωτοβουλία του Νικόλα Παπαδόπουλου καλοδεχούμενη. Πιο κακοδεχούμενη δεν μπορεί να είναι κύριε πρόεδρε, ιδίως αυτήν την χρονική στιγμή που τα ΗΕ προσπαθούν να βρουν κοινό έδαφος μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Αν βέβαια δει κάποιος το θέμα εντελώς ψυχρά και πρακτικά ίσως υπάρχει κοινό έδαφος σε δρόμους παράλληλους. Προτάξεις και μακροχρονίους πρεσβεύει και ο Ερσίν Τατάρ. Σε δηλώσεις του στην Γερμανία είπε ότι προτάσσει την κυριαρχική ισότητα και είναι διατεθειμένος να αγωνιστεί ακόμη 60 χρόνια για να το πετύχει. Συνεπώς σε θέματα τακτικής το ΔΗΚΟ και οι άλλες «πατριωτικές δυνάμεις» είναι σε πλήρη «συμφωνία» με τον Τ/κ ηγέτη.
Εκτός της πρωτοβουλίας Παπαδόπουλου δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι «πέννες» του απορριπτισμού βρίσκονται σε πλήρη διάταξη. Σε άρθρο του στον φιλελεύθερο, ο Κώστας Βενιζέλος, καταφέρετε εναντίον του Ύπατου Αρμοστή των ΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, Φόλκερ Τούρκ, και εναντίον του εκπροσώπου του Διεθνούς Οργανισμού στην Κύπρο, Κόλιν Στιούαρτ. Προς το παρόν εκτός κριτικής η Ολγκίν Κουεγιάρ αλλά είναι θέμα χρόνου να μπει και αυτή στην «ανεπιθύμητη» ομάδα.
Το τι λένε οι κύριοι Τουρκ και Στιούαρτ είναι ότι με το υφιστάμενο στάτους κβο η Τ/κ κοινότητα συνεχίζει να πλήττεται δυσανάλογα από της σημερινές διακρίσεις.
Όπως πάντα η ωμή αλήθεια μας ενοχλεί. Γεγονός είναι ότι οι Ε/κ στερούνται των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους από το 1974 λόγω της εισβολής. Το επιχείρημα όμως ότι η απομόνωση των Τ/κ είναι αποτέλεσμα της κατοχής, το οποίο δυστυχώς ενστερνίζεται και ο ΠτΔ, είναι αβάσιμο, αυθαίρετο και ατεκμηρίωτο.
Οι Τ/κ είναι απομονωμένοι από το 1963 μετά την Μακαριοανταρσία των 13 σημείων. Επί μία δεκαετία, μέχρι το 1974, δεν έμεινε ανθρώπινο δικαίωμα που δεν τους στερήσαμε. Όποιος Τ/κ νέος πήγαινε στο εξωτερικό για να σπουδάσει του απαγορευόταν να γυρίσει πίσω. Τους αφήσαμε χωρίς νερό, ηλεκτρισμό, πετρέλαιο και ψωμί. Το δε εκπληκτικό ήταν το γεγονός ότι επιβάλλαμε φόρους στα αγαθά που πήγαιναν στους Τ/κ θύλακες. Μέχρι και ανώτατο όριο θερμίδων ανά άτομο, ανά μέρα τους είχαμε επιβάλει. Οι δε αγνοούμενοι και νεκροί πολλαπλάσιοι των Ε/κ.
Συνεπώς θα πρέπει αντί να έχουμε παράπονο από τα ΗΕ να είμαστε ευχαριστημένοι γιατί μιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα των τελευταίων ετών και όχι κατά τα τελευταία 60 χρόνια.
Οι διαβουλεύσεις των ΗΕ ευρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη και οι πρωτοβουλίες αυτές, όπως του ΔΗΚΟ, στόχο έχουν την μη λύση γιατί βολεύτηκαν με το στάτους κβο. Είτε το παραδέχονται είτε όχι δεν θέλουν επανένωση στα πλαίσια μιας ομοσπονδίας αλλά μόνιμο διαχωρισμό. Άλλωστε όταν υπήρχε διχοτόμηση, όπως η πρώτη το 1963 με την δημιουργία των Τ/κ θυλάκων, αυτές ήταν οι θέσεις τους όπως είχαν εκφραστεί και από τον Εθνάρχη του οποίου οι παρακαταθήκες για όλους αυτούς θεωρούνται ιερές.
Ο Τάκης Χατζηδημητρίου, στο βιβλίο του «Κυπριακή Δημοκρατία 1964-1974. Από την Στρατικοποίηση στην Στρατοκρατία», αποκαλύπτει το τι ανέφερε ο Αρχιεπίσκοπος στο Συμβούλιο του Στέμματος, τον Μάιο του 1965 στην Αθήνα. «Βεβαίως κάποιο πρόβλημα υπάρχει, αλλ’ όχι σοβαρόν, ούτε θα έλεγα ότι είναι τεράστιας σημασίας το να εξεύρωμεν λύσιν του Κυπριακού ώστε να μην έχωμεν συγκρούσεις με τους Τουρκοκύπριους. Αυτά είναι εύκολα. Από μίαν λύσιν όμως εκτός της σημερινής καταστάσεως προτιμώ την σημερινήν, διότι η κυβέρνησις τώρα είναι ελληνική και οι Τούρκοι δεν μετέχουν εις οιονδήποτε τομέα και η διοίκησις είναι ελληνική, έστω και αν μεγάλο μέρος των Τουρκοκυπρίων δεν την αναγνωρίζει».
Το τότε στάτους κβο, το οποίο είδαμε στο τέλος πως εξελίχθηκε, ήταν για τον Εθνάρχη «κάποιο πρόβλημα αλλά όχι σοβαρόν», το δε γεγονός ότι η διοίκησης ήταν μόνο Ελληνοκυπριακή μας ικανοποιούσε πλήρως.
Δυστυχώς και σήμερα τα ίδια μυαλά κουβαλάμε. Οι λεγόμενες πατριωτικές δυνάμεις, τις οποίες θέλει να ενώσει ο Νικόλας Παπαδόπουλος, στόχο έχουν την διατήρηση του στάτους κβο και την διαιώνιση της εκκρεμότητας του Κυπριακού. Τα παθήματα και το γεγονός ότι δεν μπορούν να υπάρξουν «παγωμένες» συγκρούσεις, ακόμα να μας συνετίσουν. Όλα αυτά τα περί δίκαιης, βιώσιμης και λειτουργικής λύσης με σωστό περιεχόμενο είναι προφάσεις εν αμαρτίαις και πολιτικές αρλούμπες τεραστίων διαστάσεων.
Νομοτελειακά, οι παγωμένες συγκρούσεις έρχεται η ώρα που «παράγουν» πολεμικές συρράξεις με το ένα των μερών να χάνει ότι για χρόνια θεωρούσε δεδομένο. Το στάτους κβο της περιόδου 1963-1974 «πάραξε», σίγουρα με αφορμή το πραξικόπημα, τον πόλεμο του 1974 με αποτέλεσμα την δημιουργία ενός ευρύτερου στάτους κβο. Αν δεν παραδειγματιστούμε από την παγκόσμια ιστορία τότε το σημερινό στάτους κβο στο τέλος θα αποβεί μοιραίο με επακόλουθο την ολοκληρωτική καταστροφή. Η διαμάχη, για παράδειγμα, μεταξύ Αζέρων και Αρμενίων για το Νακόρνο Καραμπάχ, ήταν μια παγωμένη σύγκρουση για 200 χρόνια και στο τέλος η περιοχή αυτή, για τους Αρμενίους, αποτελεί μια χαμένη πατρίδα.
Συνεπώς, αυτές τις κρίσιμες ώρες είναι καιρός να αφήσουμε κατά μέρος τις ψευδοπρωτοβουλίες και τα μεγάλα λόγια γιατί διανύουμε το τελευταίο μίλι του εθνικού μας προβλήματος και από εμάς εξαρτάται αν το μίλι αυτό θα οδηγήσει στην λύση ή στην ολοκληρωτική καταστροφή με το εύρος της χαμένης πατρίδας να είναι ολόκληρη η μαρτυρική μας γη.
Μπορεί η μη εξεύρεση λύσης, για πολλούς θιασώτες των καταστροφικών πολιτικών του Αρχιεπίσκοπου, να μην είναι «τεραστίας σημασίας» αλλά για την διατήρηση του ελληνικού στοιχείου σε αυτήν την γη η λύση είναι η μόνη οδός.
Loading ...
