Ουκ αν λάβεις αντικειμενική κρίση από έναν λαό αποχαυνωμένο
Η νέα πρωτοβουλία των ΗΕ βρίσκεται σε εξέλιξη. Σίγουρα δύσκολα τα πράγματα αλλά στο βάθος του τούνελ μπορεί να διακρίνει κανείς μια αμυδρή ελπίδα, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι θα φερθούμε ρεαλιστικά χωρίς να παραγνωρίζουμε τις τραγικές πραγματικότητες και τους τεράστιους κινδύνους που ελλοχεύουν σε περίπτωση νέου ναυαγίου ή το χειρότερο, αν η απεσταλμένη των ΗΕ αποφανθεί ότι δεν υπάρχει κοινό έδαφος για επανέναρξη των συνομιλιών.
Στην περίπτωση όμως που βρεθεί κοινό έδαφος και οι συνομιλίες καταλήξουν σε μια πρόταση λύσης, με δεδομένο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 2004, όπου η συντριπτική πλειοψηφία απέρριψε το σχέδιο Ανάν, πολλοί διερωτώνται πως μπορεί να περάσει από δημοψήφισμα ένα σχέδιο που σίγουρα θα είναι χειρότερο από τα προηγούμενα. Με την απλουστευμένη θέση ότι τα πάντα θα τα αποφασίσει ο κυρίαρχος λαός,. το ενδεχόμενο απόρριψης μιας νέας πρότασης είναι το πλέον πιθανό ή το σίγουρο σενάριο.
Ό τέως ΠτΔ, εκ του πονηρού βέβαια, έλεγε ότι δεν μπορεί να συναινέσει ή να φέρει μια πρόταση λύσης την οποίαν θα απορρίψει ο λαός. Ασφαλώς ένα νέο ΟΧΙ θα έχει καταστροφικές συνέπειες.
Ακόμα ο τέως, ο κυριότερος υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν το 2004, τελικά είπε πολλές φορές εμμέσως ή αμέσως το «Μεα κούλπα» των θέσεών του 2004. Συχνά πυκνά μιλούσε για κατανόηση και σεβασμό προς την πλειοψηφία του 76% η οποία τάχθηκε κατά του σχεδίου Ανάν.
Βέβαια στην προσπάθειά του να τορπιλίσει ενδεχόμενη λύση, δεν μπορούσε να αντιληφθεί τις αντιφάσεις στις οποίες υπέπιπτε. Κατά την ομιλία του στο συνέδριο του ΔΗΣΥ τον Απρίλιο του 2004 είπε: «Και επειδή η αόριστη και αστήρικτη κριτική εύλογα δε γίνεται δεκτή θεωρώ υποχρέωση να τεκμηριώσω με γεγονότα πόσο επικίνδυνό είναι συνειδητά να παραπλανάς ένα λαό χάριν των όποιων προσωπικών σου απόψεων ή επιλογών. Παρακολούθησα όπως και όλοι εσείς το δραματικό διάγγελμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Δεν αποκρύβω πως εκπλάγηκα από όσα λέχθησαν. Δεν αποκρύβω πόσο απογοητεύτηκα όταν παρακολουθούσα τον πρόεδρο να δαιμονοποιεί τη μία μετά την άλλη τις πρόνοιες του σχεδίου προκειμένου να καταλήξει σε μια από πολλού προειλημμένη απόφαση. Σε μια απόφαση που έβρισκε θετική ανταπόκριση μέσα σ’ ένα λαό που έντεχνα του καλλιεργήθηκε το συναίσθημα οργής και που τη θεωρούσε σαν τη μόνη ορθή για να διασώσει την εθνική του αξιοπρέπεια».
Δηλαδή ο τέως σέβεται και δεν μπορούσε να παραγνωρίσει έναν λαό παραπλανημένο και παραπληροφορημένο. Ένα λαό, «που έντεχνα του καλλιεργήθηκε το συναίσθημα οργής». Δηλαδή μας έλεγε ότι σέβεται την παραπλάνηση και την παραπληροφόρηση. Κατηγορούσε τον Τάσσο Παπαδόπουλο το 2004, και πολύ καλά έπραξε και κατάγγειλε στις Βρυξέλλες τις μεθοδεύσεις του για να οδηγήσει τον λαό στην απόρριψη του σχεδίου, και στο τέλος κατάντησε ο επιμελέστατος μαθητής και μιμητής του.
Τα δημοψηφίσματα γίνονται για να αποφασίζει ο λαός σε καίρια ζητήματα. Σε ένα κανονικό κράτος με λαό ενημερωμένο, το δημοψήφισμα είναι ίσως η πλέον ενδεδειγμένη επιλογή γιατί ο λαός, εν τη σοφία του και κυρίαρχος όπως είναι, μπορεί σε δύσκολες καταστάσεις, με την σφραγίδα του, να δώσει διεξόδους σε σημαντικά θέματα ή διλλήματα που αφορούν την πατρίδα.
Στην δική μας όμως μοιρασμένη πατρίδα τα πράγματα δεν είναι έτσι. Πως μπορεί ένας λαός να αποφασίσει για το μέλλον του όταν είναι για χρόνια παραπληροφορημένος και παραπλανημένος; Πως μπορεί να έχει αντικειμενική άποψη όταν άγεται και φέρεται από τον κάθε πολιτικάντη ο οποίος έντεχνα τον τρομοκρατεί για να επιτύχει δικούς του στόχους; Δεν μπορεί να έχει άποψη γιατί δεν γνωρίζει την αληθινή ιστορία. Δεν μπορεί να έχει αντικειμενική κρίση, γιατί για χρόνια, όλοι αυτοί οι πολιτικάντηδες τον μόλυναν με ψέματα, ανακρίβειες και χάλκευση της ιστορίας. «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Ουκ αν λάβεις αντικειμενική κρίση και άποψη από έναν λαό αποχαυνωμένο ο οποίος έμαθε να αποφασίζει, όχι με βάση το εθνικό συμφέρον αλλά με κριτήριο προσωπικά συμφέροντα αγνοώντας την ιστορία του τόπου του και παρασυρόμενος από τον κάθε ηγέτη του οποίου οι εμμονές ή τα συμφέροντά του είναι υπεράνω της πατρίδας.
Συνεπώς θα πρέπει, στην περίπτωση που υπάρξουν συνομιλίες και καταλήξουν σε μια πρόταση λύσης, την ευθύνη να μην την πάρει ο λαός αλλά η εκλελεγμένη του ηγεσία.
Στο κάτω κάτω ο λαός εκλέγει τον ηγέτη του για τα δύσκολα ο οποίος θα πρέπει να αναλάβει και την ευθύνη.
Χρειάζεται όμως ένας ηγέτης και όχι ηγετίσκος. Οι ηγέτες είναι για τις δύσκολες αποφάσεις και πρωτοβουλίες αγνοώντας το πολιτικό ή ενίοτε και το προσωπικό κόστος. Οι ηγετίσκοι είναι για πανηγύρια, για εγκαίνια, για χοροεσπερίδες, μνημόσυνα και ομιλίες περί ανέμων και υδάτων. Χρειάζεται ένας ηγέτης ο οποίος να είναι έτοιμος να κατηγορηθεί για μειοδοσία, προδοσία και ενδοτισμό, τον οποίο όμως η ιστορία θα γράψει με χρυσά γράμματα γιατί με τις δύσκολες αποφάσεις του έσωσε την πατρίδα. Μπορεί η δικαίωση να αργήσει να έρθει αλλά αν ο ίδιος νοιώθει ότι έπραξε το σωστό και ανέλαβε τις δύσκολες ευθύνες του, τότε θα είναι από την πρώτη στιγμή πέρα για πέρα δικαιωμένος.
Αν από την άλλη υπολογίσει την λαϊκή, μη τεκμηριωμένη και μη αντικειμενική άποψη του πλήθους και παρασυρθεί από τις σειρήνες του απορριπτισμού τότε θα χειροκροτηθεί για τα ΟΧΙ του, θα ανακηρυχθεί για λίγο σε εθνάρχη αλλά όταν έρθουν οι μπόρες και οι καταιγίδες, αυτοί που ζητωκραύγαζαν «Άξιος», θα είναι οι πρώτοι που θα του καταλογίσουν τις ευθύνες για τις καταστροφές η δε ιστορία θα τον γράψει με μαύρα γράμματα ως τον υπαίτιο για την χαμένη πατρίδα.
«Εκείνος που θέλει να διευθύνει την ορχήστρα πρέπει να γυρίσει την πλάτη του στο πλήθος», έλεγε ο Αμερικανός συγγραφέας Max Lucado. Αυτόν τον ηγέτη χρειάζεται η μαρτυρική μας πατρίδα. Αυτόν που θα διευθύνει σωστά την ορχήστρα αγνοώντας το αποχαυνωμένο πλήθος το οποίο θα τον χειροκροτήσει αν ακούσει τα γνωστά ανούσια άσματα που μόνο χαϊδεύουν τα αυτιά αλλά θα τον γιουχαΐσει αν τα ακούσματα είναι νέα, καθόλου ευχάριστα αλλά σωτήρια.
Loading ...
