Σε συνέχεια του προηγούμενου μου άρθρου με τίτλο, «Οδοφράγματα, σημεία διέλευσης ή εξωτερικά σύνορα» που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Καθημερινή στις 10 Μαΐου, είμαι αναγκασμένος να επανέλθω γιατί το θέμα αυτό, εν μέσω πανδημίας, συνεχίζει να μονοπωλεί την επικαιρότητα σε σχέση με το Κυπριακό. Ακόμα, οι τοποθετήσεις σχεδόν όλων, απαντούν και στο ερώτημα του αν θέλουμε τα οδοφράγματα από σημεία διέλευσης να καταντήσουν εξωτερικά σύνορα σε μια διχοτομημένη πατρίδα.
Κυβέρνηση, πολιτικά κόμματα, MME, ειδικοί επιδημιολόγοι, επώνυμοι και ανώνυμοι, οι πλείστοι έχουν άποψη στο ζήτημα αυτό.
«Το θέμα δεν έχει συζητηθεί με τους συμβούλους μας γιατί δεν έχει τεθεί κάτι τέτοιο. Όταν θα τεθεί θα ακούσουμε τις απόψεις των ειδικών και θα πάρουμε τις αποφάσεις μας σε πολιτικό επίπεδο. Σε αυτό το στάδιο, εφ όσον απαγορεύεται η διέλευση των Τ/Κ στις ελεύθερες περιοχές, δεν τίθεται τέτοιο θέμα. Αν ψάχνουμε δικαιολογίες για να κάνουμε ερωτήσεις και να δημιουργούμε θέματα τότε θα συμφωνήσω μαζί σας», απάντησε ο ΚΕ, με έντονο ύφος και φανερά ενοχλημένος, σε ερώτηση γιατί στους σχεδιασμούς για επαναφορά στην κανονικότητα δεν γίνεται καμία αναφορά στα οδοφράγματα. «Υπάρχει αυτήν την στιγμή πρακτικός λόγος να ασχοληθούμε με αυτό την στιγμή που τρέχουν άλλες δέκα χιλιάδες θέματα που αφορούν την υγεία του λαού μας; Εάν και εφ όσον προκύψει τέτοιο θέμα η κυβέρνηση θα πάρει τις αποφάσεις της και θα παρακαλέσω να μην δημιουργούμε θέματα εκεί που δεν υπάρχουν», κατέληξε ο ΚΕ.
Δημιουργούμε θέμα εκεί που δεν υπάρχει. Εάν και εφ όσον. Όταν τεθεί. Αν συμφωνήσουν οι ειδικοί. Αλλοίμονο να ασχοληθούμε τώρα με ένα μη θέμα την στιγμή που έχουμε στο κεφάλι μας τόσες χιλιάδες προβλήματα. Δυστυχώς έτσι αντιμετωπίζουμε τα σημεία επαφής με την κατεχόμενή μας μισή πατρίδα.
Ταμπουρωμένοι πίσω από την ενέργεια ενός παράνομου μορφώματος να κλείσει όλα τα σημεία διέλευσης, η νόμιμη κυβέρνηση δεν προβαίνει σε καταγγελία της ενέργειας αυτής στα διεθνή σώματα και αρκείται σε αοριστίες του «εάν και εφ όσον». Από την άλλη όμως, για να είμαστε δίκαιοι, πως θα μπορούσαμε να διαμαρτυρηθούμε για κάτι το οποίο εμείς οι ίδιοι ξεκινήσαμε και θεωρούμαστε οι πρώτοι διδάξαντες.
Από τα πολιτικά κόμματα, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ καμία ουσιαστική αντίδραση. Στον ΔΗΣΥ, αγρόν ηγόρασαν. Τηρούν σιγήν ιχθύος υιοθετώντας έτσι το «εάν και εφ όσον» της επίσημης κυβερνητικής πλευράς. Τα ίδια και στο ΑΚΕΛ, το άλλο κόμμα της λύσης. Εκτός από σποραδικές δηλώσεις στελεχών και μιας κοινής ανακοίνωσης με το κόμμα του Ταλάτ, καμία επίσημη τοποθέτηση.
Σε αντίθεση με τους μεγάλους, τα κόμματα του πατριωτικού μετώπου, εις πίστην τους, τοποθετούνται με συνέχεια και συνέπεια. Άλλοι σαφέστατα και άλλοι έμμεσα, διακηρύττουν τις πάγιες θέσεις τους για οριστικό κλείσιμο όλων των οδοφραγμάτων.
Μάλιστα το κίνημα Αλληλεγγύη, με μια όντως ευρηματική τοποθέτηση, εισηγείται να μην επαναλειτουργήσουν. «Να παραμείνουν κλειστά τα οδοφράγματα ως όπλο διαπραγμάτευσης, διότι φαίνεται ότι πονάει ιδιαίτερα την τουρκική πλευρά το κλείσιμό τους».
Η θέση ότι το κλείσιμο των οδοφραγμάτων πλήττει οικονομικά την άλλη πλευρά και θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί ως μοχλός πίεσης, υιοθετείται από πολλούς.
Ιδίως μετά την παραδοχή του ψευδοπρωθυπουργού Τατάρ ότι οικονομικά βρίσκονται στον πάτο, πολλοί εισηγούνται να εκμεταλλευτούμε το γεγονός αυτό. Που θα πάνε, δεν θα ανθέξουν, όπως έλεγε και ο Εθνάρχης μας. Να σταματήσουμε με τις επισκέψεις μας να τους αιμοδοτούμε οικονομικά. Να σταματήσουν οι πάμπλουτοι τσιφλικάδες, οι σύγχρονοι σεΐχηδες της Μεσογείου να συντηρούν οικονομικά τους ιθαγενείς χωρικούς και ψευδοπολίτες οι οποίοι χωρίς τα λεφτά μας δεν θα έχουν που την κεφαλήν κλίναι.
Στα διάφορα ΜΜΕ και ΜΜΔ οι πλείστοι είναι κάθετοι και ζητούν την μη επαναλειτουργία των οδοφραγμάτων ή, οι πιο διαλλακτικοί, εισηγούνται άνοιγμα υπό όρους. Ορισμένοι μάλιστα βρίζουν την αντίθετη άποψη. Γιεγιέδες, ναινέκους, της γονυκλισίας, της όποιας λύσης και τουρκοπροσκυνημένους αποκαλούν όσους ζητούν να ανοίξουν τα σημεία πρόσβασης προς τα κατεχόμενα.
Εκτός όλων των πιο πάνω τοποθετήσεων, όπως ήταν αναμενόμενο λόγω πανδημίας, λόγο έχουν πλέον και οι ειδικοί. Ορισμένοι εξ αυτών εξέφρασαν την άποψη ότι τα οδοφράγματα δεν θα πρέπει να ανοίξουν, τουλάχιστον προς το παρόν, για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, μπορεί τα κρούσματα στα κατεχόμενα να είναι μηδενικά αλλά δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε τα διάφορα τεστ που διενεργούν. Βλέπετε μόνο στον ομφαλό της γης μπορούν να διενεργηθούν αξιόπιστες εξετάσεις. Όλα τα άλλα είναι είτε fake εξετάσεις είτε ψευδοεξετάσεις. Δεύτερον και σημαντικότερο, προβάλλουν τον ισχυρισμό ότι ανεξάρτητα του αριθμού των κρουσμάτων υπάρχει κίνδυνος λόγω των σχέσεων και επαφών που έχουν με την Τουρκία. Συνεπώς δεν τους θέλουμε μόνο με μηδενικά κρούσματα αλλά απογαλακτισμένους και χωρίς ομφάλιο λώρο με την Τουρκία.
Τέλος, τόσο μας απασχολεί το θέμα των οδοφραγμάτων που μέχρι και δημοσκοπήσεις γίνονται. Αίσθηση προκάλεσε ερώτηση που τίθεται. «Πότε πρέπει να ανοίξουν τα οδοφράγματα;», με μια εκ των επιλογών να είναι, «Όταν βρεθεί εμβόλιο για τον κορωνοιό».
Ίσως θα πρέπει να διαφοροποιήσουμε πλέον τους όρους μας για επανάληψη των συνομιλιών και λύση. Θέλουμε διαπραγματεύσεις χωρίς επιδιαιτησία, χωρίς ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, με μηδέν στρατό, μηδέν εγγυήσεις, χωρίς την απειλή των κανονιοφόρων και με εμβόλιο κατά του κορωνοιού.
Επανερχόμενος στο προηγούμενο μου άρθρο και στο ερώτημα αν θέλουμε σημεία διέλευσης ή εξωτερικά σύνορα, δυστυχώς η απάντηση είναι σαφέστατη. Εξωτερικά σύνορα θέλουμε και ας προφασιζόμαστε κορωνοιούς, ειδικούς επιδημιολόγους, γρύπες και άλλα ακαταλαβίστικα.
Στην δε θέση ότι, εάν και εφ όσον η άλλη πλευρά ανοίξει τα οδοφράγματα τότε θα δούμε το θέμα, η απάντηση αυτονόητη. Όταν οι άλλοι τα ανοίξουν και πάλι θα αιφνιδιαστούμε και θα αναλάβουμε τον ρόλο των τροχονόμων όπως τότε το 2003. Παλιά μας τέχνη κόσκινο.
Loading ...
